De belangrijkste persoon in je leven ben jezelf; daarmee moet je het doen. Daarom is het cruciaal om te weten wie je bent. Immers, als je jezelf goed kent, kun je ook jezelf beter sturen. Zelfinzicht vormt een essentieel ingrediënt voor persoonlijk leiderschap.

Hoe kun je meer zelfinzicht verwerven?
Er zijn inmiddels talloze leergangen, cursussen en boeken over zelfkennis ontwikkeld. Maar in hoeverre zijn we eigenlijk in staat om werkelijk zelfinzicht te verkrijgen, en hebben we hier de ander voor nodig? Roos Vonk schrijft hierover:

“….Toch blijkt uit psychologische experimenten dat bijna iedereen fikse blinde vlekken heeft, juist op dat ene belangrijke punt, die ene persoon waar je je hele leven mee optrekt, en die je beter zou moeten kennen dan wie ook: jezelf. Door die gebrekkige zelfkennis kun je in problemen raken. Jaarlijks vallen tientallen mensen dood bij het beklimmen van bergen die ze dachten te overwinnen. Mensen beginnen aan banen en studies die niet bij hen passen, werken een functie-niveau hoger dan ze aan kunnen (‘Peter’s principle’), of trouwen met de verkeerde. Hiermee doen ze zowel zichzelf als anderen tekort. …” Roos Vonk, bron

Het is van vitaal belang om jezelf (een beetje) te kennen om tot echte zelfkennis te komen:

Vaak kijken we naar onszelf met een beoordelende bril op; we vellen een oordeel over onszelf, of het nu positief of negatief is. De uitdaging ligt juist in het vermogen om naar onszelf te kijken zonder te oordelen. Bij zelfreflectie kunnen we het oordelende- en observerende zelf onderscheiden. Het oordelende zelf is die kritische stem binnenin ons, die vertelt wie of wat we zijn, hoe “goed” of “slecht” we zijn. Onze hersenen helpen ons vaak deze kritiek te geloven, omdat we vaak bevestiging zien om ons heen. In werkelijkheid houden we onszelf daarmee voor de gek. Het observerende zelf is waarschijnlijk het deel van onszelf dat we het minst goed kennen.
De kern van ons wezen, het observerende zelf, kan gevoelens en lichamelijke sensaties waarnemen zonder te oordelen.

Hoe kom je nu dichter bij je ware, observerende zelf?

In het werken met paarden als middel voor zelfreflectie ben ik gefascineerd door de diepgang die deze werkvorm biedt. Ik heb zelf regelmatig ervaren hoe paarden mijn diepste zelf (weer) spiegelen. Dit is soms confronterend, maar op een niet-bedreigende manier. Deelnemers bevestigen deze ervaringen, die vaak een andere, soms verborgen kant van henzelf laten zien.

Hier zijn twee reacties uit de praktijk:

“Het paard dwong mij om eerlijk te zijn tegen mijzelf. Het werkte als een soort leugendetector.”
Deze bijzondere ervaring en het antwoord op zijn vraag hebben hem geholpen om te beslissen waar het zwaartepunt in zijn onderneming moest liggen. En dat ook in daden om te zetten.
“Ik vond het een geweldige en verhelderende ervaring die op een heel goed moment is gekomen.
 Vandaag heeft me duidelijk gemaakt dat het ook voor mij uiteindelijk goed mogelijk is om ‘naar mijn gevoel’ toe te gaan, een hele belangrijke stap voor mij”.

Wat het paard in feite doet, is ons in contact brengen met ons observerende, ware zelf. Het biedt een bypass voor onze oordelende geest, waardoor we dichter bij ware zelfkennis kunnen komen. Daarom is het juist zo treffend om jezelf te zien door de ogen van het paard.

Stel Mister Ed zou kunnen spreken, wat zou hij jou dan zeggen?!

De paarden staan klaar, durf jij de uitdaging aan te gaan?!